به گزارش خبرگزاری حوزه از اصفهان، حجت الاسلام محمد سعیدی آریا، شامگاه شنبه در مراسم فاطمیه هیئت فدائیان حسین(ع) اصفهان با اشاره به بخشی از حدیث شریف معراج در توصیف اهل دنیا «أهلُ الدنیا مَن کَثُرَ أکلُهُ و ضِحکُهُ و نَومُهُ و غَضَبُهُ، قلیلُ الرِّضا، لا یَعتَذِرُ إلی مَن أساءَ إلَیهِ، و لا یَقبَلُ مَعذِرَةَ مَنِ اعتَذَرَ إلَیهِ، کَسْلانُ عِندَ الطاعَةِ، شُجاعٌ عِندَ المَعصیَةِ، أمَلُهُ بعیدٌ، و أجلُهُ قریبٌ لا یُحاسِبُ نَفْسَهُ، قَلیلُ التَّفَقُّهِ، کَثیرُ الکَلامِ، قَلیلُ الخَوْفِ، کَثیرُ الفَرَحِ عِنْدَ الطَّعامِ. وَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْیا لا یَشْکُرُونَ عِنْدَ الرَّخآءِ، وَ لا یَصْبِرُونَ عِنْدَ البَلاءِ، کَثیرُ النّاسِ عِنْدَهُم قَلیلٌ، یَحْمَدُونَ أَنْفُسَهُمْ بِما لا یَفْعَلُونَ، وَ یَدَّعُونَ بِما لَیْسَ لَهُمْ، وَ یَذْکُرُونَ مَساوِیَ النّاسِ / هل دنیا کسانی هستند که خوراک، خنده، خواب و خشمشان بسیار; اما رضا و خوشنودیشان اندک است. از کار بد خویش عذر خواهی نمی کنند و عذر پوزش خواهان را نمی پذیرند، به وقت طاعت و فرمانبری تنبل و در هنگامه گناه، جسور و گستاخند. آرزوهای طولانی و دست نیافتنی دارند. در حالی که مرگشان نزدیک است، نفس خود را به حساب نمی کشند در دین، کوتاه فهم و کم اندیشند. پرگو هستند و از خدا و آخرت ترس کمی دارند و با دیدن و خوردن خوراکیها بسیار شادمانی می کنند. اهل دنیا در نعمت و آسایش ناسپاس و در بلا و مصیبت، بی طاقتند، کارهای خوب و زیاد مردم نزد آنان بی ارزش و اندک است، به واسطه آن چه نکرده اند خود را می ستایند و ادعای بیش از حد و انتظار مدح و ستایشی دارند که شایسته اش نیستند و همواره به برشمردن و یادآوری عیبهای مردم مشغولند.»

کارشناس مذهبی ادامه داد: حب دنیا منشاء همه خطاهاست، یعنی همه خطاها از عشق ورزی به دنیا نشأت می گیرد و حتی خطای امام کشی نیز از همین نقطه شروع می شود.

وی افزود: زمانی که شیطان دنیاپرستی را در انسان پرورش دهد، هیجان و حرص انسان را نسبت به دنیا زیاد و فرد را نسبت به آخرت خود وحشی می کند، بر همین اساس است که در عبارت اول دعای هشتم صحیفه سجادیه امام(ع) می فرماید "اللَّهُمَّ إِنی أَعُوذُ بِک مِنْ هَیجَانِ الْحِرْصِ "خدایا به تو پناه می برم از هیجانی که حرص در من ایجاد می کند و به تو پناه می برم از به هم ریختگی که حرص دنیا در من ایجاد می نماید.

سعیدی آریا با بیان اینکه حرص و هیجان نسبت به دنیا سبب تنها گذاشتن امام می شود گفت: اهل دنیا در شئون فراوان دیگر نیز تعریف های خاصی دارند و در اخلاقیات نیز این مسئله وجود دارد، یعنی حتی امام خود را بر همین اساس انتخاب می کنند.

وی اضافه کرد: افراد حریص براساس حب دنیا محاسبه می کنند که آیا امام حسین(ع) برای آنها سودمند است، لذا نامه برای امام می نویسند ، اما به محض این که می بینند صرف ندارد ابن زیاد را همراهی می کنند.

کارشناس مذهبی، بندگی شکم را از دیگر ویژگی های اهل دنیا عنوان کرد و ادامه داد: اکل به معنای فردی است که همیشه به دنبال خوراک خود و شکم پرست است، یعنی شئون حیوانی برای چنین فردی مهم بوده، آن چنان که از شئون دیگر او را باز می دارد و آن قدر خوشمزگی غذا مهم است که دیگر حلال و حرام برای چنین فردی مهم نیست.

وی خاطر نشان کرد: کثرت حلالیت برای اهل تقوا است، هم چنان که امیرمومنان(ع) در خطبه متقین می فرماید «طلبت فی الحلال» افراد باتقوا تنها دنبال حلال هستند.

سعیدی آریا خوش‌گذرانی را از دیگر ویژگی های اهل دنیا بیان کرد و گفت: اگر مبنای زندگی فرد بر اساس خوش گذشتن بود، تصمیم های فرد تغییر می کند و سپس درک خود را از دست می دهد، ملاک انتخاب در این فرد راحت بودن است در حالی که بهترین اعمال سخت ترین آنها است.

وی افزود: اهل دنیا اهل عصبانیت و غضب هستند و روایت از امیرمومنان(ع) است که " شِدَّةُ الغَضَبِ تُغَیِّرُ المَنطِقَ و تَقطَعُ مادَّةَ الحُجَّةِ، و تُفَرِّقُ الفَهمَ" شدت غضب کلام را تغییر می دهد و ریشه استدلال را قطع می کند و فهم آدم را از بین می برد.

سعیدی آریا صفت بعدی اهل دنیا را قلیل الرضا بودن عنوان کرد و ادامه داد: اهل دنیا پرتوقع بوده و هیچ گاه راضی نمی شوند و هر کاری دیگران برای آنها انجام دهند آن را کم می شمارند و هر کاری برای دیگران انجام دهند آن را زیاد می دانند و علامت این افراد ناشکری است.

وی اضافه کرد: افراد پَست عذرخواهی نمی کنند و از صفات پست انسانی که فرد را اهل دنیا می کند عذرخواهی نکردن است و معذرت فردی که برای او عذر می آورد را قبول نمی کنند و در طاعت خدا کسل هستند و تنبلی می کنند.

کارشناس مذهبی با تاکید بر اهمیت کسب اخلاق خوش به عنوان عامل سعادت انسان و دوری از صفات اهل دنیا، تصریح کرد: اهل دنیا گناه را انجام می دهند و در معصیت شجاعت دارند و فردی که در معصیت شجاعت داشت، دیگر سراغ توبه نمی رود، چرا که خود را محق می داند.

وی افزود: آرزوهای اهل دنیا طولانی است، اما اجل آنها نزدیک است و طولانی بودن آرزو خطراتی در بردارد، از جمله این که انسان را از یاد آخرت دور می کند و استغفار را به تاخیر می اندازد در عین حال یک زمان نگاه به آینده، "آینده نگری" است که به آن حزم می گویند، اما یک زمان نیز نگاه به آینده، "آینده نگرانی" است که ناامیدی می آورد و توکل بر خدا را از بین می برد.

انتهای پیام